Śmierć.

Wronia · Oceniająca

Tradycyjnie. Jak chcecie umrzeć, czy się boicie, wasz stosunek do tematu, z czym wam się kojarzy, czym dla was jest, czy bylibyście w stanie oddać życie za kogoś lub w obronie czegośtam?

czarna_meva

Wielkich wymagań nie mam. Nie chcę umierać na raka ani na inną chorobę przewlekłą, raczej z nagła.
Mogła bym umrzeć na froncie albo w jakiejś katastrofie i najlepiej zadając jak najmniej bólu bliskim.

Krwawa · Oceniająca

Byłabym w stanie oddać życie za większość członków mojej rodziny, mogłabym się jednak wahać. Bez wahania umarłabym zaś za mojego przyjaciela, którego kocham miłością braterską i tą braterską mniej. Jest dla mnie jak brat, syn, ojciec i kochanek - gdybym go straciła, to jakbym pół siebie zgubiła.
Jak chciałabym umrzeć - nie wiem, ale chciałabym być na to przygotowana: zdążyć pożegnać się ze wszystkimi i każdemu coś powiedzieć, jeśli nie osobiście, to na przykład w testamencie.

Czekoladka · Administrator

Byłabym w stanie oddać życie za kogoś życie, jednak musiałabym się nad tym zastanowić. Mówić, a czynić to dwie różne rzeczy. Nie wiem jakbym się do końca zachowała, gdybym miała teraz oddać za kogoś życie, chociaż jeszcze nie zdążyłam tak na prawde niczego przeżyć, zaznać.. Nie wiem poprostu nie wiem... na takie poświęcenie byłoby mnie stać chyba jedynie dla mojej mamy i rodzeństwa. Tak sądzę.

Jesli miałabym umrzeć w jakiś katastrofie albo jakby ktoś miał mnie zabić to chciałabym, żeby było to szybko. Na pewno nie chciałabym umrzeć na raka albo podobną chorobę... powolne zbliżanie się do śmierci... nie tego bym nie chciałą.
Jedyne co wiem w tym temacie na 100%, to, to, że chciałabym mieć przed śmiercią możliwośc pożegnania się z bliskimi, jak nie przez rozmowę to np. list.

Wronia · Oceniająca

Śmierć zawsze mnie fascynowała. To temat z którym byłam blisko, byłam nim zawsze zainteresowana. I pisać o niej uwielbiam, w większości moich wierszy pojawiał się jej motyw, taka monotonność. Ale za każdym razem wychodziło inaczej i to lubiłam w mojej pseudo-poezji. [czas przeszły ze względu na to, że na razie dałam sobie spokój z wierszami].

Wybranie jednego sposobu w jaki chciałabym umrzeć jest dla mnie problemem. Trudno tak wybrać, bo każdy ma swoje niedogodności.
Na pewno nie samobójstwo, decydowanie o swoim życiu w ten sposób nie należy do moich potrzeb, nie chcę się poddać, nie chcę stracić czegoś ważnego co mogę przeżyć.
Morderstwo? Nie, bo to nic przyjemnego, i do tego strasznie niespodziewane. Ale gdybym miała zostać zamordowana pragnęłabym dowiedzieć się przed śmiercią kto jest tego sprawcą.
Na pewno już wolałabym wypadek, bo morderstwo to nie koniec mojego życia - ale koniec czyjejś "dobrej" w moim przekonaniu drogi, a może i koniec kolejnej ofiary owego kogoś.
Choroba? Ciekawa by była taka, że bym wiedziała, że zostały mi np. trzy miesiące życia. Mogłabym zrobić to co pragnę, pożegnać się, porozmawiać ze wszystkimi, nie sprawić nikomu bólu.
Dłuugie czekanie na śmierć, która nie wiadomo kiedy nadejdzie, wszelkie męczarnie - nie. Nie choroba, która przykuwa do łóżka na wieki wieków amen.
Oddać życie za kogoś bym mogła. Jeśli w słusznej sprawie oczywiście. Za ojczyznę w razie wojny wolałabym walczyć niż stać w miejscu.

Na pewno chciałabym zostawić dla każdego kto jest dla mnie w jakiś sposób ważny po liście. Ale nie chcę tego robić teraz, bo nie chcę spisywać młodości na straty. Wiem to głupie.
Ale generalnie nie boję się śmierci, choć chciałabym przeżyć więcej niż przeżyłam dziś.

Agata · Oceniająca

W wyobraźni już tyle razy widziałam swoją śmierć, umierałam na tak wiele różnych sposobów, że trudno byłoby mi to zebrać w słowa, nie pomijając połowy wizji.
Chciałabym umrzeć śmiercią bohaterską, to oczywiste. Skoro za życia nikomu się nie przydałam i byłam śmieciem, zerem, to chociaż śmiercią chciałabym to wynagrodzić. Fajnie byłoby poczuć, choć na chwilę, że jest się potrzebnym i podbudować trochę swoją samoocenę. Nawet, jeśli zaraz miałabym umrzeć.

Strzelanina w budynku, psychopata z bronią celuje do ludzi w nim uwięzionych. Strzela, po czym ma na celowniku obcego mi człowieka. Zasłaniam go swoim ciałem i wykrwawiam się, słuchając podziękowań.

Ruchliwa ulica. Ciężarówka nagle skręca w stronę przechodzącego dziecka. W ostatniej chwili udaje mi się odepchnąć je, ale sama ginę pod kołami samochodu.

Pożar w szkole. Podczas ewakuacji orientuję się, że nigdzie nie ma mojej przyjaciółki. Wracam, chociaż wszyscy krzyczą na mnie i próbują powstrzymać. Kiedy wracamy, jestem tak poparzona, że lekarze wprowadzają mnie w stan śpiączki klinicznej, z której nigdy już się nie wybudzę.

Nie chciałabym oddać życia walkowerem, ale samobójstwo jest fascynujące. Ubrana w czarną suknię i z białą różą w dłoni udaję się na polanę. Piórem na pergaminie piszę list pożegnalny, podcinam żyły. Piszę, że wybaczyłam, ale dłużej tak nie potrafię. Strzelam jakimś zajebistym cytatem i na koniec pozostawiam tytuł jakiejś piosenki, pewnie byłaby to Deep Purple - Child in Time. Umieram.
Mogłabym skoczyć z mostu, ale nie chciałabym, żeby moi bliscy musieli oglądać mnie tak zmasakrowaną. I opcja zeskrobywania mnie z betonu też jakoś średnio mi odpowiada, Ta sama sytuacja z kulką w głowie - nie wyobrażam sobie ich reakcji, kiedy zobaczyliby moją postrzeloną głowę. Ale mogłabym się zaćpać, też fajnie.

Chciałabym umrzeć za poglądy, ideę. Tak, żeby przysłużyć się w pewien sposób ludzkości, najlepiej ścięta na gilotynie. Zawsze mnie zastanawiało, jak to jest - podobno żyje się jeszcze kilka sekund.
W grę wchodzi jeszcze jakieś romantyczne samobójstwo, kiedy umieram wraz z ukochanym, patrząc jednocześnie, jak uchodzi z niego życie. Nigdy za to nie wybrałabym powieszenia, utopienia, uduszenia, zakatowania, poćwiartowania za życia i czegoś wymagającego dużej ilości odporności na ból, bo ja fizycznie jestem słabiutka. Psychicznie zresztą też, ale to inna sprawa.

jeny, ja naprawdę mam w tej główce nieźle narąbane. mam jeszcze dokładne wytyczne co do mojego pogrzebu, jest zaplanowany co do ostatniego szczególiku.

edit: chciałam dopisać, że i tak umrę na raka piersi, szyjki macicy, płuc albo skóry i będzie to bolesna droga do śmierci, a moje plany pójdą się kochać. to tyle.

Wronia · Oceniająca

Diana · Oceniająca

Moja śmierć? Cóż, jestem optymistka i staram się nie myśleć o takich rzeczach. Memento mori zostawię na później.
Skłamałabym oczywiście, gdybym nie powiedziała, że nigdy nie myślałam o najlepszym sposobie umierania. Jak już ładnie ujęła Wronia- każdy chciałby umrzeć jako bohater, jednak nie wszyscy mogą.
Ja chciałabym umrzeć młodo. Wiem, że to straszne, ale jeśli umierać, to tylko śmiercią nagłą i bezbolesną. I młodą. Po co mam na starość męczyć się, być schorowana i nieszczęśliwa?
Prawdopodobnie i tak umrę an cukrzycę, toteż... Pomarzyć zawsze można:D
PS. A jak zginę w wypadku, będę szczęśliwa. Moje organy ocala życie komuś innemu. W portfelu, tuz obok dowodu, legitymacji i biletu miesięcznego, nosze kartę z oświadczeniem woli. Hura!:D

Nie no, nie umieram jeszcze dziś! Strasznie smutny temat, no!

Agata · Oceniająca

Krwawa · Oceniająca

Ciekawe pomysły, Agato.
A zatem uważacie, że oddanie za kogoś życia nie jest samobójstwem?
Bo według mnie jest. Właściwie, jeśli się tak nad tym zastanowić, każda śmierć jest samobójstwem. Życie też jest samobójstwem - przez cały swój żywot umieramy.
Samobójstwo może być szlachetne, egoistyczne, w dobrej wierze, bezcelowe, "naturalne" - ale nadal nim pozostaje.

Agata · Oceniająca

Aniss

Często się mówi, że "Ja to bym na jego miejscu za ojczyznę umarła, a on to tylko tak stał i się gapił, jak giną niewinni". Jakie to bohaterskie, prawda? Tylko nikt nie myśli wtedy, że on ma rodzinę, dziecko w drodze, żonę z rakiem piersi, masę kredytów do spłacenia, a jak go zabraknie, to rodzina na pewno zginie z głodu czy coś w tym stylu.
Nie wiem, w jaki sposób chciałaym umrzeć.
Nie na wojnie, bo jest bezsensowna. Agresja płynie litrami w zamulonych rzekach, przerażone dzieci wyglądają przez szyby swoich domów i czekają, aż na nich spadnie bomba lub zostaną zabrani do obozów koncentracyjnych.
Nie za przyjaciół, bo takowych nie posiadam. Poza tym później oni musieliby jakoś się odwdzięczyć, możliwe, że moja rodzina obarczyłaby ich winą za moją śmierć.
Na pewno chciałabym zdążyć. Poznać świat i ludzi mnie otaczających. Zdążyć się pożegnać, wyspowiadać i zapisać w testamencie tych kilka rzeczy, które do mnie należą.
Nie chcę nikogo pozostawić po sobie. Dzieci ani wnuków, choć to nie oznacza, że gdybym dowiedziała się, że mam raka, zwołałabym posiedzenie rodzinne i wszystkich ich po kolei otruła, zagazowała czy pomordowała. Każdy ma prawo do życia, ja nigdy nie chciałam mieć władzy absolutnej.
Rak jest dla mnie ostatecznością. Z jednej strony raczej zdążyłabym z większością wyżej wymienionych, z drugiej nie mam aż tak mocnej psychiki, by przejść przez to z podniesioną głową.
Nigdy nie chciałam tworzyć żadnych scenariuszy, wolę zajmować się czymś na bierząco, nigdy raczej nie martwię się na zapas.

smirek · Wysłany: Pon 17:06, 29 Mar 2010 Temat postu:

cóż, ja mam ułożony biznesplan na całe życie. po osiemnastce zamierzam się jak najszybciej wyoprowadzić z domu, gdziekolwiek, byle nie tu, pójść na studia - polonistyka i architektura - i cieszyć się życiem. zrobić wszystko, na co mam ochotę, polecieć do wymarzonego kraju, kochać się z wymarzonym facetem w ciemnej uliczce francuskiego miasta i inne tym podobne, co mi tylko na myśl przyjdzie. i nie zamierzam dożywać trzydziestki, bo jakoś przed, jak zrobię wszystko, co będę chciała, to się zabiję.
i nastanie ciemność, dodaje Głos.
dokładnie. będzie nicość. mnie już nie będzie. i zajawa! ^ ^
czy oddałabym życie za przyjaciela? jasne. nei przywiązuję do życia zbyt wielkiej uwagi, w przeciwieństwie do ludzi, którzy mnie otaczają, więc skoro dla nich to takie ważne, to czemu nie.

Aniss · Wysłany: Pon 20:34, 29 Mar 2010 Temat postu:

Tak, też zawsze myślałam, że chcę umrzeć młodo, żeby nikt nigdy nie zobaczył na mojej twarzy zmarszczek. I nie chodzi tu o względy estetyczne, w końcu za jakieś dziesięć lat, może wcześniej, nawet nastolatki będą używały botoksu. Chodzi mi tu raczej o sam efekt. Nikt, kto nie myśli podobnie, nie jest w stanie sobie tego wyobrazić Smile

smirek · Wysłany: Pon 22:55, 29 Mar 2010 Temat postu:

ja raczej mam na myśli to, że jestem znudzona życiem, gdyż jest z góry przewidywalne. muszę kłaść się spać, muszę jeść, muszę pić, muszę chodzić do szkoły, muszę wstawać, muszę spotykać z ludźmi i z nimi rozmawiać. takie... z góry wiadome. a reszta, te aspekty, które są jakąś nowością, nie przekonują mnie na tyle, abym zaczęła myśleć, że życie jest ciekawe...