Śmierć.

smirek

myśle że dwa meteoryty geje spaliłyby się nawzajem *.* a ja bym dalej się gotowała moim gorącem xd

Aniss

<prycha i kręci głową z niedowierzaniem>
Jak by meteoryty były przystojnymi, nieogolonymi brunetami w wieku podanym przeze mnie gdzieś tam w przeszłości, skusiłabym się może, a tak... Nie lubię rudych :D

Katrina* · Oceniająca

A ja tam bym chciała umrzeć we śnie jako szczęśliwa i spełniona życiowo stulatka. Smile

I to nie po ciężkiej chorobie. Tak po prostu, bo serce się zmęczyło.

Aniss

Żyć sto lat? W życiu nigdy. Nie chciałabym. Ja już sobie zaplanowałam, że umrę w wieku trzydziestu czterech lat, żeby nawet przez chwilę nie być szpetną czterdziestoletnią Smile

Katrina* · Oceniająca

NIE OBRAŻAJ MOJEJ MAMY, ONA MA 41 I JEST P I Ę K N A!!

Aniss

A ja mam 16 i nie jestem nawet ładna, więc boję się pomyśleć, jak będę wyglądała po czterdziestce, a o twojej nawet nie myślałam! Nie wszystko kręci się wokół ciebie! <fuka z furią>

Katrina* · Oceniająca

xd. Ja tam siebie lubię.
Ogólnie jestem i chyba ty też z gatunku tych dziewczyn, które pięknieją z czasem. Moja mama to przed pełnoletniością nie była zbyt urodziwa. A teraz jest nawet lepiej.
Boże, jakim ja byłam brzydkim dzieckiem! Serio jednym z brzydszych jakie widziałam.

Aniss

Ja byłam pomarańczowa O.o

Katrina* · Oceniająca

Ja niedowagę 2 stopnie, ostre rysy twarzy (teraz jakoś się złagodziły i zcharmonizowały, tylko nos mi się zepsuł ;()
, oklapnięte, mysie włosy (to mam do dziś, ale już wiem co z nimi zrobić :D).

Aniss

Co za paradoks. Tematem jest śmierć, a piszemy o własnych narodzinach!

Katrina* · Oceniająca

Wiesz, w moim przypadku to nawiązuje, bo przy porodzie byłam podduszona (ha, ludzie sobie żartują, że to stąd się wzięło to moje "przyjebanie"), miałam zaledwie 3/10 w skali jakiegośtamfaceta, która określa kondycję noworodków. Moje rodzeństwo miało od 8/10 do 10/10. ^^

Nimfa Drzewna · Oceniająca

Tak... Też bym chciała umrzeć po zaliczeniu wszystkich etapów życia (powiedzmy, jako 98-latka), tak po prostu, "bo się serce zmęczyło", w swoim miłym domku na wsi i ze swoim kotem (których się z czasem dorobię), może ewentualnie jakimiś wnukami, kto wie. Ale nie we śnie. Ale życie i tak robi wszystko nie po naszej myśli, nawet śmierć, więc to obojętne, co sobie na ten temat myślę.
Nie przyglądałam się całej dyskusji, więc nie wiem, co tam się pojawiało na temat życia po śmierci, ale moja wizja jest taką mieszanką chrześcijańskiego nieba, buddyjskiej nirwany i opowieści ludzi, którzy przeżyli śmierć kliniczną. Więc ogólnie ciekawie Wink

Och, ja się łudzę, że z czasem wypięknieję. Chociaż właściwie nie uważam że jestem brzydka, raczej przeciętna. Może trzeba założyć o tym osobny temat, bo nie widziałam niczego o urodzie? xd

Katrina* · Oceniająca

Jedyna wizja tego "nieba" jakie ma nas czekać po śmierci (oczywiście jeżeli byliśmy grzeczni) to jedna, nieskończenie wielka sala szpitalna, z nieskończenie wielką ilością łóżek, a na każdym z nich pacjent podłączony do kroplówki z endorfinami. I tak leżelibyśmy wieczność w półśnie, w wiecznym odlocie. Piękne i przerażające zarazem.
Nie wiem jak byłoby możliwe wieczne szczęście, które by się nie znudziło. To niemożliwe. To by było straszne. Ja tam lubię wszystkie swoje, nawet tak czarne jak czarna dziura) uczucia i nie mam zamiaru ich tak tanio przehandlować za jedno, jedyne szczęście. To tak jak zamiast widzieć we wszystkich kolorach tęczy tylko np. na zielono. Przy czym zielony byłby naszym ulubionym kolorem i patrząc nim nie widzielibyśmy nieszczęścia, ale co z tego. I tak byłoby nudno.
Nie wiem, ja chyba wolę czyściec. Bo to coś pół na pół? Niebo przemieszane z piekłem? A więc tak jak na ziemi? Jeśli tak to tam chcę trafić po śmierci.

Aniss

A ja nie chcę umrzeć będąc starą, schorowaną... Wolałabym zarzyć tabletki w 39 urodziny...

Chantelle. · Oceniająca Stażowa

A ja chcę umrzeć będąc spełnioną.