Śmierć.

Aniss

O, ja będę spełniona! Zawsze marzyłam nie dostać ani jednej zmarszczki, być piękną i młodą do końca moich dni, a na odchowaniu i ogólnie rodzeniu dzieci nigdy mi nie zależało, nawet traktowałam to jako... No, nie będę się tutaj wyrażać.

Chantelle. · Oceniająca Stażowa

Ha, schodzimy na tory dość trudnych dla mnie tematów tj. rodzicielstwa. Moja rodzina jest nieco tradycyjna, co jest fajne i denerwująco zarazem. Bo mi to się marzy dobra praca, kupa forsy, wysokie wykształcenie, piękna figura, super przystojni faceci i imprezy do białego rana. I mam takie samo zdanie o macierzyństwie do Twojego. Problem jednak leży w tym, że nie chce umrzeć samotnie, lecz młodo umrzeć też nie chcę. Ale, gdy nie będę miała dzieci, męża itd. to na pewno umrę w samotności. Mało tego, boję się starości, pierwszych zmarszczek, siwych włosów. Więc utknęłam w błędnym kole i zastanawiam się, jak to możliwe, że tak młoda osoba jak ja myśli w ogóle o śmierci.

Ufarbowana

ja tez tak sadze...

Aniss

Ufarbowana, nie sadź! My oceniające, nie kopacze czy palacze!

Co do odpowiedzi Chan (mogę się tak wyrażać, prawda? Dzięki), Nie mając męża nie musisz umżeć samotnie. Ja męża nie posiadam i posiadać nie zamierzam, ale mam wielu... przyjaciół, którzy są bardzo... nieszczęśliwi, gdy jestem samotna. I mi czas umilają! Wezmą w sobotę wieczorem jakiś dobry dreszczowiec, sałatę (uwielbiam na surowo), marchewki...

Diana · Oceniająca

Co do śmierci- ostatnio zmieniłam do niej zupełnie podejście.
To między innymi dlatego tak długo żyję w zawieszeniu.

Ostatnio zdałam sobie sprawę, iż śmierć może dopaść mnie wszędzie, w najmniej spodziewanym momencie. Wtedy, kiedy o niej nie pomyślę. Wtedy, kiedy najbardziej chcesz, by nie zawitała w Twoich progach.
Kiedy umiera ktoś starszy, schorowany, nie przeżywasz tego tak bardzo. Gorzej, jeśli umiera ktoś w Twoim wieku, śmiercią tragiczną, niespodziewaną. Ktoś, kto wiele dla Ciebie znaczył. Ktoś, kogo dawno nie widziałaś i miałaś niedługo spotkać.
Po przeżyciu czegoś takiego, na wszystko patrzy się inaczej. Długo nie mogłam się otrząsnąć po Jej śmierci. Aż w końcu uznałam, że śmierć jest tak niespodziewana, że trzeba cieszyć się drobiazgami, każdym przeżytym dniem...

Niedawno zmarła moja najukochańsza babcia. Nawet nie zdążyłam się z nią pożegnać. Wstrząs jednak przeżyłam, gdy tydzień później dostałam wiadomość o śmierci mojej przyjaciółki, Marleny. Zginęła w wypadku samochodowym, w drodze do Pokoju- miejsca, które szczerze kochała, do którego miała zaraz po wakacjach wrócić z Łodzi...
Takie przeżycia przewartościowują życie młodej osoby. A jeszcze niedawno planowałyśmy, jak spędzimy moje urodziny...

Aniss

Tak, to musi być straszne, rozumiem o czym mówisz, bo w wakacje zmarł tragicznie mój przyjaciel, niewiele starszy ode mnie. Czasami myślę, że to wszystko jest po to, żeby ludzi jakoś ze sobą związać, żeby ludzie zaczęli ze sobą rozmawiać naprawdę, ale jeżeli widzę, jak wszystko po chwili wraca do "normy", odechciewa się wszystkiego. Wszystko, co miało dotąd sens okazuje się być tylko złudnym, idiotycznym pomysłem, skopro i tak nic się nie zmienia, skoro każdy ma gdzieś nasze uczucia i to, że nie mogło się przyjść na spotkanie... Każdy śmierć kogoś bliskiego odczuwa inaczej, ale zawsze jakieś odczucia są i to chyba jest najważniejsze. By coś poczuć, a nie przejść obok.

Fleur · Oceniająca Stażowa

Wow, to mnie jedyna śmierć, jaka dotknęła, to śmierć mojego dziadka, gdy miałam trzy lata. W wakacje jak jechałam na obóz, to wjechaliśmy w drzewo, ale nikt nie zginął, więc to się w sumie nie liczy.
Dość głośną sprawą była śmierć osiemnastu osób w Łódzkim, kojarzycie? To było w mojej rodzinnej miejscowości, nawet kilku z nich znałam. To też mnie w jakiś sposób dotknęło...
Ale wam szczerze współczuję, bo strata przyjaciela to duży cios...

Sparxima

Tak...

Moja śmierć? Kiedyś nad tym myślałam. Chciałam umrzeć, śniąc. Lub żeby moja śmierć to było powolne zaśnięcie. Bez ból, bez niczego. Nie mam też zamiaru bić rekordów w długości życia.

Rak... Tak się składa, że moja mama miała raka. I ja pewnie go odziedziczyłam. Ale już od razu mówię, że w razie czego się z tego wyliżę, jak mama, bez nerwów.

Nie chcę umierać młodo, o nie. Najpierw chcę odwiedzić kuzynkę w Kanadzie, a przy okazji napluć w twarz Bieberowi (jakam ja wredna xD), zwiedzić Hiszpanię... Kurczę, wygląda na to, że za parę lat będę mieszkała w Irlandii i rodzinka będzie mnie chciała wysłać na jakiś Oxford czy Cambridge. Ta, już to widzę.